Dag 1: reis naar de VS 9-8-2016
Door: Eric
Blijf op de hoogte en volg Eric
09 Augustus 2016 | Verenigde Staten, San Francisco
De langste dag
Als ik aan de langste dag dacht, was dat voor mij 21 juni. Of het laatste weekend van oktober, dan heeft de zondag 25 uur door het begin van de wintertijd.
Echter vandaag hebben Joep en ik samen de langste dag van dit jaar gehad. Eerst 4 uur slapen, daarna een uurtje rijden naar Düsseldorf, 2 uur voor inchecken en ontbijt. Een uur vliegen naar Londen, 3 uur in transit, 11 uur vliegen en 11 uur om de dag vol te maken. Een dag van 33 uur!
Ik schrijf met opzet gehad, ondanks dat het nu pas half 9 's avonds is (en half 6 's ochtends inn Nederland). Joep ligt namelijk al op een oor en het duurt niet lang voordat ik hem ga volgen.
Vanochtend om 4 uur was de uitdaging om uit bed te komen en rond 5 uur was de volgende uitdaging om mijn auto geparkeerd te krijgen. Ik had weliswaar alles bevestigd, beschikte ik over een officiële nota en een paar e-mailtjes, maar bij de parkeerseervice waar ik geboekt had waren ik, noch mijn auto bekend. Dat heeft even geduurd, maar uiteindelijk is alles goedgekomen. Dat wil zeggen, mijn auto is opgehaald en ik heb een kaartje met een telefoonnummer dat ik bij terugkomst kan bellen. We gaan het meemaken!
De volgende uitdaging was een uitgebreide scan van Joep. Toen hij door het poortje liep begon het ding te rammelen en te piepen. Hij werd met een handscanner nogmaals helemaal gescand, maar ik mocht niet blijven staan kijken of wachten. Lekker dan,als je als vader wilt weten wat er gebeurt en dat je dan gewoon word afgebekt en weggeduwd. Naar verwachting werd er niets verdachts aangetroffen bij Joep en mochten we door.
Zo enerverend als de dag was begonnen, zo saai was Londen. Zelfs de transit bleek een eitje. Weliswaar een wandeling van 15 minuten volgens de borden, maar met roltrappen en rolbanden hebben we misschien 3 minuten gelopen en de rest ons laten vervoeren.
De vlucht naar San Francisco was vooral lang. Op een groot scherm zie je tussen de films door hoever het vliegtuig gevorderd is op zijn route, maar odat het een wereldkaart is, schiet dat niet erg op. Wel hebben we 2 keer een lunch gehad. Een keer ergens bovend e oceaan omdat het in Engeland ongeveer lunchtijd was en een keer boven Canada, omdat het in Noord Amerika lunchtijd was.
Toen we eenmaal geland waren hebben we de rest van de tijd gevuld met Amerika binnenkomen. Het was gezellig druk in de aankomsthal (ik denk wel 1000 man) waarvan alle vingers en duimen gescand moeten worden om het land in te mogen.
Na deze tijdrovende klus zijn we de auto op gaan halen. Dat was op zich niet moeilijk, maar uiteindelijk bleek deze auto schade te hebben, die ik zelf geconstateerd heb. Als ik het dan echt zo belangrijk vond, mocht ik een formulier invullen dat ik niet aansorakelijk zou worden gesteld voor het veroorzaken van de schade. Wel moest ikzelf vaststtellen waar er allemaal schade was aan de auto. dat viel gelukkig mee. Het formulier moest ook door het verhuurbedrijf getekend worden, maar dat zouden zij dan later wel doen. Ook dat kostte even tijd en enig aandringen, maar toen kreeg ik toch een door het verhuurbedrijf ondertekend exemplaar van het formulier van de bestaande schade.
Uiteindelijk hebben we de auto meegenomen, heeft Joep de navgatie aan de praat gekregen (Eerlijk gezegd vertelde Joep mij hoe ik moest rijden en heb ik de TomTom niet horen praten). En zijn we naar het hotel gereden. Daar hebben we ingecheckt en eerst anderhalf uur geslapen. Toen zijn we een blokje om gegaan, maar omdat we allebei zo moe waren, hebben we Enchiladas gegeten in een kleine supermarkt met geldautomaat (ook handig om dollars op zak te hebben) en mexicaans restaurantje.
Daaarna zijn we naar de hotelkamer gegaan. Ik weet welke bussen we morgen moeten nemen om naar Alcatraz te gaan en ik heb de eeerste dag vastgelegdd in een reisverslag, dus nu mag ik van mezelf ook lekker gaan sslapen. Welterusten!
Als ik aan de langste dag dacht, was dat voor mij 21 juni. Of het laatste weekend van oktober, dan heeft de zondag 25 uur door het begin van de wintertijd.
Echter vandaag hebben Joep en ik samen de langste dag van dit jaar gehad. Eerst 4 uur slapen, daarna een uurtje rijden naar Düsseldorf, 2 uur voor inchecken en ontbijt. Een uur vliegen naar Londen, 3 uur in transit, 11 uur vliegen en 11 uur om de dag vol te maken. Een dag van 33 uur!
Ik schrijf met opzet gehad, ondanks dat het nu pas half 9 's avonds is (en half 6 's ochtends inn Nederland). Joep ligt namelijk al op een oor en het duurt niet lang voordat ik hem ga volgen.
Vanochtend om 4 uur was de uitdaging om uit bed te komen en rond 5 uur was de volgende uitdaging om mijn auto geparkeerd te krijgen. Ik had weliswaar alles bevestigd, beschikte ik over een officiële nota en een paar e-mailtjes, maar bij de parkeerseervice waar ik geboekt had waren ik, noch mijn auto bekend. Dat heeft even geduurd, maar uiteindelijk is alles goedgekomen. Dat wil zeggen, mijn auto is opgehaald en ik heb een kaartje met een telefoonnummer dat ik bij terugkomst kan bellen. We gaan het meemaken!
De volgende uitdaging was een uitgebreide scan van Joep. Toen hij door het poortje liep begon het ding te rammelen en te piepen. Hij werd met een handscanner nogmaals helemaal gescand, maar ik mocht niet blijven staan kijken of wachten. Lekker dan,als je als vader wilt weten wat er gebeurt en dat je dan gewoon word afgebekt en weggeduwd. Naar verwachting werd er niets verdachts aangetroffen bij Joep en mochten we door.
Zo enerverend als de dag was begonnen, zo saai was Londen. Zelfs de transit bleek een eitje. Weliswaar een wandeling van 15 minuten volgens de borden, maar met roltrappen en rolbanden hebben we misschien 3 minuten gelopen en de rest ons laten vervoeren.
De vlucht naar San Francisco was vooral lang. Op een groot scherm zie je tussen de films door hoever het vliegtuig gevorderd is op zijn route, maar odat het een wereldkaart is, schiet dat niet erg op. Wel hebben we 2 keer een lunch gehad. Een keer ergens bovend e oceaan omdat het in Engeland ongeveer lunchtijd was en een keer boven Canada, omdat het in Noord Amerika lunchtijd was.
Toen we eenmaal geland waren hebben we de rest van de tijd gevuld met Amerika binnenkomen. Het was gezellig druk in de aankomsthal (ik denk wel 1000 man) waarvan alle vingers en duimen gescand moeten worden om het land in te mogen.
Na deze tijdrovende klus zijn we de auto op gaan halen. Dat was op zich niet moeilijk, maar uiteindelijk bleek deze auto schade te hebben, die ik zelf geconstateerd heb. Als ik het dan echt zo belangrijk vond, mocht ik een formulier invullen dat ik niet aansorakelijk zou worden gesteld voor het veroorzaken van de schade. Wel moest ikzelf vaststtellen waar er allemaal schade was aan de auto. dat viel gelukkig mee. Het formulier moest ook door het verhuurbedrijf getekend worden, maar dat zouden zij dan later wel doen. Ook dat kostte even tijd en enig aandringen, maar toen kreeg ik toch een door het verhuurbedrijf ondertekend exemplaar van het formulier van de bestaande schade.
Uiteindelijk hebben we de auto meegenomen, heeft Joep de navgatie aan de praat gekregen (Eerlijk gezegd vertelde Joep mij hoe ik moest rijden en heb ik de TomTom niet horen praten). En zijn we naar het hotel gereden. Daar hebben we ingecheckt en eerst anderhalf uur geslapen. Toen zijn we een blokje om gegaan, maar omdat we allebei zo moe waren, hebben we Enchiladas gegeten in een kleine supermarkt met geldautomaat (ook handig om dollars op zak te hebben) en mexicaans restaurantje.
Daaarna zijn we naar de hotelkamer gegaan. Ik weet welke bussen we morgen moeten nemen om naar Alcatraz te gaan en ik heb de eeerste dag vastgelegdd in een reisverslag, dus nu mag ik van mezelf ook lekker gaan sslapen. Welterusten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
